म प्रेमका कविताहरू लेख्ने भएको थिएँ । मनमा कम्पन लिएर आए झैँ, म एउटा मानिसलाई मन पराउने भएको थिएँ । र, कविताहरू बगेर आउँथेँ । म मन लेख्थेँ । मनमा कसैका लागि म शब्दहरूको सङ्कलन गर्थेँ । लाग्थ्यो, म कसैका निम्ति यत्ति सरल, यत्ति चोखो बन्नेछु । मलाई राम्री लाग्ने मान्छेलाई म फेरी सम्झन्थेँ । र, फेरी समझन्छु ।
बाटामा हिडँदा उनैलाई देखूँ देखूँ झैँ लाग्थ्यो । यस्तो पनि हुँदो रहेछ । नदेखेको दिन म खिन्न भएर उदास भएको हुँदो रहेछु । कसैलाई देखेर मन हल्का हुनु यो कस्तो आभाष थियो ? तर, जब उनलाई देख्थेँ, म उनलाई हेरेर मुस्कुेाउन खोजे खोजे झैँ र यी आँखा यति लोभी बनेर नियाल्थे । समय त्यस क्षण रोकियोस् । त्यसै क्षण रोकियोस् । मुटुमा पुन: यस्तो कम्पन जाग्थ्यो । म बोल्न सक्दिनथेँ । म त्यस क्षण सम्झिन्थेँ । यी क्षण म पछि पछि, र धेरै पछि पनि मेरो मस्तिष्क बाकस मा कैद गरेर राख्नेछु । किनभने, मैले जानेको प्रेमका विषयमा जानेको एउटा मुस्कान थियो, कसैलाई नियालेर हेरिरहन सक्नु र घन्टौँ कसैको बारे सम्झेर समय कटाउनु । यी प्रेम थिए । मैले यसैलाई अर्थ्याएँ । र, हामी हेराहेर छुटिन्थ्यौँ । त्यहाँ कुनै बोली थिएनन् तर यस्तो कि हामी कति गहिरा बात मारिरहेछौँ । त्यो समय म अझै सम्झन्थेँ । मलाई राम्री लाग्ने मान्छेलाई म फेरी सम्झन्थेँ ।
कसैको मन जाँच्न सक्ने भए पनि मलाई खाँचो थिएन । तर, सधैँ लाग्थ्यो के उनी पनि त्यस्तै महशुस गर्दी हुन् । के उनी कसैलाई यसरी नै सोच्दी हुन्? म सोच्थेँ । के उनी पनि त्यस्तै सोच्छ्नि्? सोच्छिन् होली त? म जान्दिनथेँ । तर, मलाई थाहा थियो कि मेरो मनमा कसैका लागि यति धेरै शब्दहरू छन् । मलाई कोही यति सुन्दर लाग्न थालेको छ । र, म पछि पनि सम्झिरहनेछु । र, म अझै सम्झन्छु । मलाई राम्री लाग्ने मान्छे म अझै सम्झन्छु ।
सबैभन्दा सुरुमा मैले उनलाई कहाँ देखेँ भन्ने सम्म हेक्का छैन । तर, अन्तिम समयको दिन मलाई पुरापुर जानकारी छ । त्यसदिन पछि मैले अब कहिले पनि उनलाई फेरी देख्छु पनि वा देख्दिँन, मलाई थाहा थिएन । होइन, यो कुनै मृत्युको वा नाटकीय विछोड थिएन । यसमा पुनर्मिलनको आसा थिएन । मुख्य: कुरा यहाँ प्रेमै थियो थिएन, मेरो बुझाईमा थिए भनिए पनि म भन्न सक्दिँन । त्यसदिन पछि हाम्रो भेट भएको छैन । वा, भनौँ मैले फेरी उनलाई हेरेर मुस्कराउन पाएको छैन । म मेरो अनुहारमा एउटा मीठो मुस्कान लिएर पुन: उनको सामु देखिँन पाएको छैन । को के जान्दो होला? कताकता अझै लागिरहन्छ र अझै सोधिरहन्छु, के उनी पनि त्यस्तै सोच्थिन् । के उनी पनि त्यस्तै महशुस गर्थिन् ? अव्यक्त मुस्कानमा के उनी पनि केही खोज्थिन् । के मुस्काउँदामा प्रेम झल्कन्न? मलाई राम्री लाग्ने मान्छे म अझै सम्झन्छु ।
म त्यस समय पनि लेख्थेँ र अझै सम्झन्छु र लेख्छु । यी मनमा उदाएका अनेकौँ कल्पनाहरू के त्यत्तिकै सिमित रहुन् ? म यो कथामा उनी सित पन: भेट भएको हेर्न चाहन्छु । र, म कस्तो सोच्थेँ भनेर सुनाउन चाहन्छु । म सँग उनलाई सम्झनु बाहेक अर्को कुनै उपाय छैन । मनमा मैले सोचेको प्रेम अझै बाल्छु । म उनलाई अझै सम्झन्छु ।
बाटामा हिडँदा उनैलाई देखूँ देखूँ झैँ लाग्थ्यो । यस्तो पनि हुँदो रहेछ । नदेखेको दिन म खिन्न भएर उदास भएको हुँदो रहेछु । कसैलाई देखेर मन हल्का हुनु यो कस्तो आभाष थियो ? तर, जब उनलाई देख्थेँ, म उनलाई हेरेर मुस्कुेाउन खोजे खोजे झैँ र यी आँखा यति लोभी बनेर नियाल्थे । समय त्यस क्षण रोकियोस् । त्यसै क्षण रोकियोस् । मुटुमा पुन: यस्तो कम्पन जाग्थ्यो । म बोल्न सक्दिनथेँ । म त्यस क्षण सम्झिन्थेँ । यी क्षण म पछि पछि, र धेरै पछि पनि मेरो मस्तिष्क बाकस मा कैद गरेर राख्नेछु । किनभने, मैले जानेको प्रेमका विषयमा जानेको एउटा मुस्कान थियो, कसैलाई नियालेर हेरिरहन सक्नु र घन्टौँ कसैको बारे सम्झेर समय कटाउनु । यी प्रेम थिए । मैले यसैलाई अर्थ्याएँ । र, हामी हेराहेर छुटिन्थ्यौँ । त्यहाँ कुनै बोली थिएनन् तर यस्तो कि हामी कति गहिरा बात मारिरहेछौँ । त्यो समय म अझै सम्झन्थेँ । मलाई राम्री लाग्ने मान्छेलाई म फेरी सम्झन्थेँ ।
कसैको मन जाँच्न सक्ने भए पनि मलाई खाँचो थिएन । तर, सधैँ लाग्थ्यो के उनी पनि त्यस्तै महशुस गर्दी हुन् । के उनी कसैलाई यसरी नै सोच्दी हुन्? म सोच्थेँ । के उनी पनि त्यस्तै सोच्छ्नि्? सोच्छिन् होली त? म जान्दिनथेँ । तर, मलाई थाहा थियो कि मेरो मनमा कसैका लागि यति धेरै शब्दहरू छन् । मलाई कोही यति सुन्दर लाग्न थालेको छ । र, म पछि पनि सम्झिरहनेछु । र, म अझै सम्झन्छु । मलाई राम्री लाग्ने मान्छे म अझै सम्झन्छु ।
सबैभन्दा सुरुमा मैले उनलाई कहाँ देखेँ भन्ने सम्म हेक्का छैन । तर, अन्तिम समयको दिन मलाई पुरापुर जानकारी छ । त्यसदिन पछि मैले अब कहिले पनि उनलाई फेरी देख्छु पनि वा देख्दिँन, मलाई थाहा थिएन । होइन, यो कुनै मृत्युको वा नाटकीय विछोड थिएन । यसमा पुनर्मिलनको आसा थिएन । मुख्य: कुरा यहाँ प्रेमै थियो थिएन, मेरो बुझाईमा थिए भनिए पनि म भन्न सक्दिँन । त्यसदिन पछि हाम्रो भेट भएको छैन । वा, भनौँ मैले फेरी उनलाई हेरेर मुस्कराउन पाएको छैन । म मेरो अनुहारमा एउटा मीठो मुस्कान लिएर पुन: उनको सामु देखिँन पाएको छैन । को के जान्दो होला? कताकता अझै लागिरहन्छ र अझै सोधिरहन्छु, के उनी पनि त्यस्तै सोच्थिन् । के उनी पनि त्यस्तै महशुस गर्थिन् ? अव्यक्त मुस्कानमा के उनी पनि केही खोज्थिन् । के मुस्काउँदामा प्रेम झल्कन्न? मलाई राम्री लाग्ने मान्छे म अझै सम्झन्छु ।
म त्यस समय पनि लेख्थेँ र अझै सम्झन्छु र लेख्छु । यी मनमा उदाएका अनेकौँ कल्पनाहरू के त्यत्तिकै सिमित रहुन् ? म यो कथामा उनी सित पन: भेट भएको हेर्न चाहन्छु । र, म कस्तो सोच्थेँ भनेर सुनाउन चाहन्छु । म सँग उनलाई सम्झनु बाहेक अर्को कुनै उपाय छैन । मनमा मैले सोचेको प्रेम अझै बाल्छु । म उनलाई अझै सम्झन्छु ।