तपस्या

म देख्दछु बल्दै गरेको आगो,

त्यसमा बुद्धको शीर प्रष्ट बन्छ,

त्यो ठुलो सिक्का बन्छ,

अनि सुर्य बन्छ।

कविता

मित्र, मुला साग!

कस्सैको नभाको ब‍ुडी,

कस्सैले नगर्या पिएचडी,

कस्सैको नभाको घर र गाडी,

कस्सैले नलगाको सुन सिक्री र साडी,

कोही नपुगेको अम्रिकाको न्यु योर्क सिटि,

झैँ गरेर

फेसबुकमा

फोटो हालेर,

मन शान्त, शितल प्रफुल्लित

हुन्छ भने भन,

एउटा लायक म पनि

दिदिउँला।

कस्सैले नजन्माएको सुनको बच्चो झैँ,

कस्सैले पनि आफुले जति आमाबुबालाई सम्मान नगर्ने झैँ,

जन्मदिन यस्तो कि कलियुगको कल्की नै जन्मे झैँ,

यात्रा यस्तो कि अनन्त लोक ‍को यात्रा झैँ,

भनेर,

फेसबुकमा सुनाएर,

मन शान्त, शितल प्रफुल्लित

हुन्छ भने भन,

एउटा लायक म पनि

दिदिउँला।

***

सुनाउनु हुदैँन साथी,

पुष्प झिसमिसे अधेँरीमै सुन्दर छ,

घाममा ओइलाउँछ।

. . .

 यादहरूमा नआउनु भो,

अब त सम्झन लाई कारण रहेन।

भुलेर पनि सम्झिन्नँ भो,

अब त सम्झन लाई कारण रहेन।

सम्झेर पनि के अर्थ रह्यो र?

अब त तिम्रो यादका कुनै कारण रहेन।

----

कविता...

बाख्रा पाले पो देश बन्छ!

बाइक पालेका छौँ,

अनि कसरी हुन्थ्यो?

गाई पाले पो देश बन्छ!

नेता पालेका छौँ,

अनि कसरी हुन्थ्यो?

कुखुराहरु पाले पो देश भन्छ!!

कुकुरहरु पालेका छौँ,

अनि कसरी हुन्थ्यो?

शहर मात्र फुक्दो छ,

गाउँ रित्तिदों छ,

अनि कसरी हुन्थ्यो?

कविता~

जति जान्दै जान्छु, त्यति नजानिने बन्छु,

जति जान्दिँन, त्यति जान्दै म जान्छु।

जति जान्दछु, त्यति बुझ्दै म हुन्छु।

जति बुझ्छु, त्यति बुजिदैँ म हुन्छु।

जति बोल्दिँन, त्यति अर्थिदैँ जान्छु,

जति अर्थिन्छु, झन् चुप म हुन्छु।

जति हेर्दछु, त्यति साँगुरिदैँ म जान्छु,

जति साँगुरिन्छु, तेती उघारिन खोज्छु।

कहीँ हुर्किएँ झैँ लाग्छ,

कतै कलिलै झैँ पाउँछु।

कहीँ मस्तिष्कले वयस्क बताउँछ,

त्यहीँ नजान्दो बनेर उभ्याउँछ।

म जाने झैँ गरी नायक बन्छु,

तर, अभिनयमा कच्चा निस्कन्छु।

कहीँ पुष्प झैँ बनेर सुवास छरुँ,

तहीँ अझै म कोपिला हुन्छु।

कविता~

खै! कसो गर्ने हो?

न अब आसाहरु रहे, न रहे सपनाहरु...

उद्घोष मात्र उद्घोष, र बाचा मात्र बाचा...

अब नआए कत्ति पनि सुनाउन!!

मेरा पाइलाहरु, यिनै गल्ली र चोकमा,

र शहरका अधेँर‍ा कुनामा, पाङ्ग्रा झैँ घुम्दछ।

खै! कसो गर्ने हो?

न कहीँ पुग्दछु, न कहीँ उठ्दछु,

जाग्दछु र  पनि अचेत... बन्द ओठका 

शब्दहरु बोल्दिँन।

रातहरु सुत्छन्... म सुत्दिँन।

दिन उजेलिन्छ... म हुँदिँन।

अब आउँदिन म!

चोकचोकमा हल्लाहरु लिएर, क्रान्ति लिएर!

क्रोध लिएर, इतिहास बनेर!

खै! कसो गरेर बोलाउँछौँ?

तिम्रो हिसाब मिलाउन!

म सक्दिँन भो!

तिम्रा उद्घोष मात्र उद्घोष, र 

बाचा मात्र बाचा सुनिदिन!

क्रान्तिकारी साङ्लाहरु

रात भर गस्ती गर्दै हिड्ने 
साङ्लाहरु

जब खोज्दै हिड्छन् -
अर्ग्यानिक का अवशेषहरु,

फूल पार्दै थैलामा,
क्रान्तिका बिउ छरे झैँ,
भ्रम भरे झैँ,

मानिस पल्टाउने युगमा 
निरन्तर पर्खिरहेका साङ्लाहरू,
युद्धमा क्रान्तिकारी बनेर,
उड्छन् -
- हिड्छन्

खुल्ला युद्धमा मानिसले 
किच्छन्,
थिच्छन्,
र पनि साङ्लाहरु 
जन्माइरहन्छन्-
थैलाहरु,
बिउहरु,

भोली भिन्नै बनेर, 
उदाउने साहसमा,
पृथ्वी मेर‍ो पनि हो
भन्ने बुझाउने प्रयत्नमा,

रङ्ग र रुप फेर्ने...

नेपालका कम्युनिष्टहरु जस्तै!

  K: Animalia

P: Arthropoda

C: Insecta

O: Blattodea

F: Blattidae

G: Periplaneta

S: americana

आइदेऊ ! नेपाली

                                                                    

                                              आइदेऊ नेपाली तिमी

आइदेऊ नेपाली तिमी, 

कृषिमा पाखुरी लिएर,

माटोमा भविष्य खोज्न,  

पसिनाको अर्थ बुझेर, 

आइदेऊ नेपाली तिमी 

कृषिमा भविष्य बनेर,

आकाश मुनि,

बादलका भुवाहरुसँग

मितेरी गाँसेर,

उकाली ओराली गर्दै,

डाँडा-काँडा र पाखो-बारीमा,

जोश फलाउन...

आइदेऊ नेपाली

नेपालको कृषिमा

क्रान्ति लिएर,

भर कसैमा परेर हुदैँन,

गुनासा अब कसैलाई गरेर हुदैँन,

माटोमा बिउ फल्छ ...

गुनासा फल्दैन,

माटैमा बेर्ना फल्छ ...

सामाजिक-सन्जालका

गफ फल्दैन,

डाहा र अल्छी

फल्दैन,

त्यसैले

आइदेऊ नेपाली

कृषिमा साहास लिएर,

चुनौती पन्छाउँदै तिमी

कर्मको बाटो लिएर,

अफ्ठ्यारा जरुर छन्,

हरेश नखानु तिमी,

विदेशका सपना बोकेर

देश नबिर्सनु तिमी,

आइदेऊ नेपाली तिमी

अठोट लिएर,

प्रविधि बोकेर

सपना बोकेर

...तिम्रै त खाँचो छ...

आइदेऊ नेपाली तिमी

कृषिकै बाटो रोजेर...